STRAKS VAL IK

De trap op. Ik zie alleen maar de natte blauwe broek van de jongeman voor mij.
Stapje voor stapje bereik ik het hoogste punt.
Mijn beurt.
De smalle plank lijkt eindeloos. Mijn benen trillen en mijn hart klopt in mijn keel.

Ik sta.

Ik verkramp.
Geen idee waarom ik hier sta.
Of hoe lang ik hier sta.
Ik wil terug.
Durf al helemaal niet terug.

Straks val ik.

Straks val ik.
Straks val ik.
Straks val ik.

Wacht.

Dat is de bedoeling.
Dat ik val.
Dat ik hier vanaf val.
Dat ik hier vanaf…..spring?!?

Ik verdwijn onder water. Kom weer boven.
Dit was de eerste en de laatste keer dat ik ooit van een hoge duikplank sprong.

Spijt

Daar kom je aangelopen. Flesje wijn, olijven en andere lekkernijen in je tas. Jurkje aan, opgemaakt. 

Je hebt er duidelijk zin in. Laatste avond Buitenkunst, altijd gezellig, toch?

Je nadert onze tafel. Onze tafel. De tafel van de dansgroep. Dat hebben wij namelijk zo afgesproken. Met z'n allen aan een grote tafel. Geen buitenstaanders.
Huh?!? Wat?!? Geen buitenstaanders?
Dat bestaat hier toch niet? Toch niet op mijn favoriete vakantieplek?

Ik zwijg. Ik weet niet waarom. Maar ik zwijg.
Zwijgend sta ik toe dat jij niet aan onze tafel mag komen zitten.
Zwijgend zie ik je weglopen.
Zwijgend voel ik je teleurstelling, je verdriet.
Zwijgend draai ik me weer om en vier de laatste avond van de vakantie.

De volgende ochtend loop ik naar je tent. De gele plek op het veld vertelt me dat ik te laat ben.
Te laat voor een kus en een knuffel. Te laat om sorry te zeggen.

Het spijt me, lieve Claire. Het spijt me nog steeds.