Poppetjes

Mijn zeven poppetjes slapen iedere avond in een vaste rij op mijn hoofdkussen. Mickey, Bobo, Lotje, en Chinese Poes aan de ene kant, Beer, Okki en Flapoor aan de andere.

Als papa mij naar bed brengt, pakt hij er altijd stiekem eentje weg. Elke keer een andere en die verstopte hij dan achter zijn rug.
“Nee, papa, nee” roep ik dan giechelend. “Ik kan niet slapen zonder pop”.
“Hoezo, zonder pop? Je hebt er zés”. 

Elke keer weet ik wel dat de pop zó weer naast me ligt.
Maar elke keer is er ook weer dat stemmetje dat fluistert dat je dat nooit helemaal zeker weet.
Misschien neemt hij ‘m deze keer wel mee. Kan ik dan wel lekker slapen?

Als ik naast me kijk, ligt de pop er weer. 
Altijd aan de verkeerde kant.
Maar die leg ik straks wel weer goed.
Papa houdt van plagen. Gekke papa.